Dag 15 - Preikestolen

De route vandaag heeft ons steeds dichter bij de kust gebracht. Je ziet het landschap daardoor veranderen. De bergen worden lager, ze staan wat verder uit elkaar, het landschap wordt 'vriendelijker'. De sneeuw is is hier al een tijdje verdwenen van de bergtoppen, dus hier ook vrijwel geen watervallen meer.

Onderweg even genieten van het uitzicht met een bakkie.

Met de pont over het water.

Vanmiddag hebben we de beroemde Preikestolen (betekent 'Preekstoel') wandeling gelopen. De Preikestolen is een uitstekend rotsplateau boven het Lysefjord wanwaar je ruim 600 meter vertikaal naar beneden naar het fjord kijkt.

Het is 4 km lopen vanaf de parkeerplaats tot het plateau, waar ze 1 uur en 3 kwartier voor opgeven. Tuurlijk, 1'45 voor 4 km.... Maar zo lang doe je er dus echt over. In die 4 km moet je 500 hoogtemeters maken, dat is een gemiddelde gradient van 12,5%. En aangezien er ook vrij vlakke of zelfs dalende stukken tussen zitten is de gradient hele stukken nog veel groter. Grote delen van het pad liggen vol met grote stenen. Je moet elke stap bewust zetten anders verstap je je. Hier en daar is het zo steil dat het meer klauteren is dan lopen. Het nadeel van zo'n pad is dat je continu 2 meter voor je op de grond kijkt, en weinig mee krijgt van de omgeving. Af en toe moet je even stil gaan staan om van de omgeving te genieten. Want het is hier wel mooi!

Waldo dacht ergens in een klein plasje te stappen, maar stond meteen tot zijn oksels in de modder. Hij schrok zich rot.

Het laatste stukje loopt het pad al recht langs de afgrond. Hier hou je graag de bergkant aan.

Het uitzicht boven is waanzinnig. Je kijkt over het Lysefjord heen en met dit superweer kun je heel ver kijken. Ondanks de kriebels in je buik is het genieten.

King of the rock!

En dan moet je dat hele stuk dat je geklommen hebt ook weer terug! Inmiddels was het gelukkig wel een stuk rustiger geworden. Op de heenweg moesten we vaak aan de kant voor tegenliggers, terug was er veel minder volk en dan kan je beter je eigen pad kiezen.

Op dit soort ondergrond is het natuurlijk wachten tot mijn enkels het een keer begeven. Aan het begin van de terugweg ging ik ergens door mijn enkel en viel hard met mijn knie op de ruwe rots. Met een mooie schaafwond tot gevolg. Zo kwam ons kleine wandel EHBO setje ook nog eens van pas. Ook mijn heup begon op weg naar beneden wat meer te klagen, dus het ging tempo-trut naar beneden.

Waldo heeft het onwijs goed gedaan. In het begin had hij wat moeite met de rotsige ondergrond, maar dat ging gaandeweg beter. 1x is hij gestopt en keek ons aan "Wat denk je zelf? Nog verder??", verder liep hij prima mee zonder al te extreem trekken.